جوابیه استاد شجریان به صورت شعر به اهانت امیر عاملی:
در پی اهانت امیر عاملی به استاد شجریان توسط انتشار شعری در خبرگزاری فارس، توجه شما را به متن این شعر و همچنین جواب استاد شجریان به این شعر جلب می نماییم :
خبرگزاری فالس نیوز( فارس سابق)، سروده امیرعاملی علیه محمدرضا شجریان را منتشر کرد .
در مقدمه این شعر آمده است: « در پاسخ به منافقانی که می خواهند با صدای سوخته شجریان، مردم ایران را تحقیر کنند؛ مردمی که سرافراز و عاشقند مردمی که از جنس شقایقند .»
خبرگزاری فالس نیوز( فارس سابق)، سروده امیرعاملی علیه محمدرضا شجریان را منتشر کرد .
در مقدمه این شعر آمده است: « در پاسخ به منافقانی که می خواهند با صدای سوخته شجریان، مردم ایران را تحقیر کنند؛ مردمی که سرافراز و عاشقند مردمی که از جنس شقایقند .»
گم شدی آوازه خوان پیر ما------------گم شدی آخر به زیر دست و پا
کرد بیگانه تو را ابزار خویش-------------خود شدی تا نور حق دیوار خویش
ربنایت چون خودت از یاد رفت------------- خیل شاگردان، هلا! استاد رفت
رفته-ای از پیش ماها دور حیف------------در سر پیری شدی مغرور حیف
مطرب عهد شبابم بوده-ای------------مزه نان و کبابم بوده-ای
خوب می-خواندی صدایت خوب بود-----------بعد تاج اصفهان مطلوب بود
میزدی چه چه برای شیخ و شاب------------ با نوای تار و تنبور و رباب
هست ساز اینک ولی آواز نیست------------یک در گوشی به سویت باز نیست
تا نپیوندی عزیزم بر زوال-------------- کاشکی بودی مرید اعتدال
مکر آمریکا تو را منفور کرد--------------- زرق و برق غرب چشمت کور کرد
چونکه پیراهن دو تا شد بد شدی------------مثل آن مطرب که بد می-زد شدی
«سایه»ات فرموده بود آوازه-خوان------------ که مرید پیردل باش و بمان
لیک -ای مطرب دریغا که غرور کرد-------------از مردم تو را صد سال دور
وقت پیری ناز کردی با همه-------------- ناز را آغاز کردی با همه
ناز کم کن سوی ملت باز گرد--------------کم بگو از یأس ای استاد زرد
کرد بیگانه تو را ابزار خویش-------------خود شدی تا نور حق دیوار خویش
ربنایت چون خودت از یاد رفت------------- خیل شاگردان، هلا! استاد رفت
رفته-ای از پیش ماها دور حیف------------در سر پیری شدی مغرور حیف
مطرب عهد شبابم بوده-ای------------مزه نان و کبابم بوده-ای
خوب می-خواندی صدایت خوب بود-----------بعد تاج اصفهان مطلوب بود
میزدی چه چه برای شیخ و شاب------------ با نوای تار و تنبور و رباب
هست ساز اینک ولی آواز نیست------------یک در گوشی به سویت باز نیست
تا نپیوندی عزیزم بر زوال-------------- کاشکی بودی مرید اعتدال
مکر آمریکا تو را منفور کرد--------------- زرق و برق غرب چشمت کور کرد
چونکه پیراهن دو تا شد بد شدی------------مثل آن مطرب که بد می-زد شدی
«سایه»ات فرموده بود آوازه-خوان------------ که مرید پیردل باش و بمان
لیک -ای مطرب دریغا که غرور کرد-------------از مردم تو را صد سال دور
وقت پیری ناز کردی با همه-------------- ناز را آغاز کردی با همه
ناز کم کن سوی ملت باز گرد--------------کم بگو از یأس ای استاد زرد
جوابیه استاد شجریان :
مطلع گردیدم که این بنده را مورد خطاب قرار دادید .
با اینکه از فن شعر سرایی بهره چندانی ندارم لیکن چند بیتی فی البداهه و بی ویرایش در جوابتان نگاشته شد، باشد که قضاوت بین ما واگذار شود به ملت بزرگ ایران .
با اینکه از فن شعر سرایی بهره چندانی ندارم لیکن چند بیتی فی البداهه و بی ویرایش در جوابتان نگاشته شد، باشد که قضاوت بین ما واگذار شود به ملت بزرگ ایران .
خاک پای ملت ایران - محمد رضا شجریان
گم نخواهد شد صدای ِ ناز من ----------- چونکه از دل می رسد آواز من
این نه آواز من و ساز من است ---------- این صدای سالهای میهن است
ربنا خواندم که ملت روزه بود ----------- روزه ی دل بود و غمها می فزود
من صدای شادی این مردمم -------------- من خود آزادی این مردمم
حیف عمری را که جهل آمد پدید ------------ حیف ملت رنگ آزادی ندید
من نه پیرم آنچه را گفتی حسود ------------ پیر راهم دان به هر بود و نبود
مطربم خواندی عزیزا ، جاهلی ------------- جاهلی؟ نه ،نه ،بلکه عاملی
تاج را قدرش شناسی بی خرد ------------- ای که خواندی ملتی را رنگ زرد؟
ملتی را گر ندیدی . مرده ای ------------- چوب رب را بی صدا تو خورده ای
این نشان است تا روی رو به زوال-------------- هرکه شد خارج ز مرز اهتدال
قدر "سایه" می شناسی ای عدو؟ ------------ او که هجرت کرد از رفته بر او
سایه خورشید است در این آسمان ---------- گرچه گفته است او مرا آوازه خوان
خانه ی من شد دل پیر و جوان --------------- معبد عشاق دل شد آستان
من غرور خود ز ملت یافتم --------------- نی به زر یا زور قدری یافتم
ناز را بازار ملت می خرد ------------------ ملتی نامم به عزت می برد
من اگر خاشاک باشم بهتر است ------------ بهتر از آنکس که مخدوم زر است
خادمش افسوس نادان است و بس ----------- کی شناسد فرق زر با جمله خس
من اگر پیرم ولی مستغنیم ------------------ بی نیاز احترامم ،دون نیم
گوشه گوشه ،نام من آواز شد ----------- آگهی شعرت به کین ،همساز شد
جاهلا! زین بیش تو یاوه مگو --------------- رو ره عشق مرا ای دل بپو
این نه آواز من و ساز من است ---------- این صدای سالهای میهن است
ربنا خواندم که ملت روزه بود ----------- روزه ی دل بود و غمها می فزود
من صدای شادی این مردمم -------------- من خود آزادی این مردمم
حیف عمری را که جهل آمد پدید ------------ حیف ملت رنگ آزادی ندید
من نه پیرم آنچه را گفتی حسود ------------ پیر راهم دان به هر بود و نبود
مطربم خواندی عزیزا ، جاهلی ------------- جاهلی؟ نه ،نه ،بلکه عاملی
تاج را قدرش شناسی بی خرد ------------- ای که خواندی ملتی را رنگ زرد؟
ملتی را گر ندیدی . مرده ای ------------- چوب رب را بی صدا تو خورده ای
این نشان است تا روی رو به زوال-------------- هرکه شد خارج ز مرز اهتدال
قدر "سایه" می شناسی ای عدو؟ ------------ او که هجرت کرد از رفته بر او
سایه خورشید است در این آسمان ---------- گرچه گفته است او مرا آوازه خوان
خانه ی من شد دل پیر و جوان --------------- معبد عشاق دل شد آستان
من غرور خود ز ملت یافتم --------------- نی به زر یا زور قدری یافتم
ناز را بازار ملت می خرد ------------------ ملتی نامم به عزت می برد
من اگر خاشاک باشم بهتر است ------------ بهتر از آنکس که مخدوم زر است
خادمش افسوس نادان است و بس ----------- کی شناسد فرق زر با جمله خس
من اگر پیرم ولی مستغنیم ------------------ بی نیاز احترامم ،دون نیم
گوشه گوشه ،نام من آواز شد ----------- آگهی شعرت به کین ،همساز شد
جاهلا! زین بیش تو یاوه مگو --------------- رو ره عشق مرا ای دل بپو
